زین صفر کز عدم در هستی گشوده ایم

آیینهٔ حباب خیالت زدوده ایم

گرد هزار رنگ تماشا دمانده است

دستی که همچو عکس بر آیینه سوده ایم

خلقی به یاد چشم تو دارد سجودناز

ما هم به سایهٔ مژه هایت غنوده ایم

جمعیت وسیلهٔ دیدار مفت ماست

آیینه داری از صف حیرت ربوده ایم

پر روشن است حاصل انجام کار شمع

پرواز گریه دارد و ما پر گشوده ایم

در وصل هم ز حسرت دیدار چاره نیست

با عشق طالعی ست که ما آزموده ایم

از دوری حقیقت ادراک ما مپرس

دربا سراب شدکه به چشمت نموده ایم

از مزرع امید که داند چه گل کند

ما دانه های کاشتهٔ نادروده ایم

جانیم رفته رفته جسد بسته ایم نقش

کم نیستیم کاینهمه بر خود فزوده ایم

معدومی حقیقت ما حیرت آفرید

پنداشتیم آینه دار تو بوده ایم

بیدل ترانه سنج چه سازی که عمرهاست

از پردهٔ خیال حدیثت شنوده ایم